Me të nisur vendosjen në Soliterin e Kuq, në Prijedor, në pranverën e hershme të vitit 1975 një grumbull i madh fëmijësh ulërinin në livadhin midis dy soliterësh, dy ndërtesa minatorësh. Bënin njeriun prej bore katër metra të lartë, nga mbetjet e ndyra të borës.

Pesë vite më vonë, pas vdekjes së Titos, një herë bënë Titon prej kartoni (duke imituar atë Tito që panë në ekskursionin në Kumrovec), dhe të gjithë me radhë hëngrën dajak nga prindërit. Tito ishte prej kartoni, me ngjitës, era e mori shpejt dhe ra në bahçen e Taibit, mu bri soliterit.

Taibi ishte, siç dukej, përherë i vetmuar dhe plak. Shtëpizën me oborr nuk e shiste për asnjë para të kësaj bote. Ngjitur me shtëpinë e tij nisën t’i ndërtonin soliterin dhe ishin të gatshëm t’ia paguanin zhvendosjen dhe që ai të prishte shtëpinë, por Taibi as që donte t’i dëgjonte. Vogëlushen, vajzën e tij, ia kishte mbytur me veturë komshiu i parë Hamdija Kurtoviq, pronari i dyqanit automekanik matanë shtëpizës së Taibit. Pa dashje, nja dhjetë metra larg.

Taibi, pra, nuk donte të prishte shtëpinë dhe të largohej nga vendi i rënies së fëmijës së tij. Me Hamdinë nuk fliste, megjithëse Hamdiu disa herë i erdhi te dera. As që ia hapi.

Dhe të gjithëve u dhimbsej ky Taibi i pafat, i kërrusur. Edhe e shoqja i vdiq nga mërzia për të bijën, dhe Taibi vetëm, me shtëpizën dhe mollën përpara, zhytej në vetmi, si në ujin e turbullt. Punonte me ditë të tëra në bahçe nga ku shikonte se si Hamdi Kurtoviqit po i rritej i biri, Amiri.

Tito nga kartoni kalbej nën mollën e Taibit.

Pastaj, mu para lufte, Amirin e Hamdiut e mbyti infarkti në moshën njëzetetetëvjeçare, në mes të kafeterisë.

Nuk e di në i kishte shkuar mendja Taibit – Hamdi Kurtoviq, tash jemi baraz. Me gjasë jo.

Në ditët e para të luftës, futen një natë hajdutët e maskuar nga mbrapa, mbysin Hamdi Kurtoviqin dhe të shoqen, dhe plaçkitin dyqanin automekanik. Taibin nuk e ngucën, menjëherë matanë rrugës, edhe pse ishte zor të thuhej se nuk e dinin që brenda ishte një boshnjak – me më shumë gjasë kujtonin se brenda ishte një boshnjak i varfër të cilin s’ia vlente as ta vrisnin. Taibi ishte prapa perdes. Dridhej. Mendonte. Mendonte edhe të falej, por nuk dinte se si, kishte harruar, zotit nuk i ishte drejtuar që nga vdekja e fëmijës.

I mbytën, i mbytën, përsëriste në vete. E gjetën pas dhjetë ditësh.

I mbështjellë, sikur të kishte ndërmend të falej, por u mboll i vdekur me kokën poshtë dhe mbeti ashtu. Nuk arriti të merrte vesh Taibi nëse Hamdi Kurtoviqin dhe të shoqen e tij i kishte vrarë polici, nga hetimi i vendit kur dikur moti u mbyt një vogëlushe me veturë.

Tash ka mbetur vetëm molla e kalbur.

Po ta shikoje me ngulm, do ta ngritje edhe Titon prej kartoni të kalbur bashkë me të.

E mbase ai po e mban Soliterin e Kuq të mos shembet mbi bahçen e Taibit, tani të pashtëpi, të pafëmijë, dhe të zbrazët.